کد مطلب:166441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:269

نامه حسین به مردم بصره
امام (ع) مصمم و استوار، هدفی را كه برگزیده بود، بی درنگ دنبال می كرد. از اینرو، پس از ورود به مكه، نخست در نامه ای به سران قبیله های شهر بصره چنین نوشت: اما بعد، خداوند محمد را از میان مردم برگزید، و با اعطای پیامبری به او، بزرگش داشت. وی را سفیر خویش قرار داد. و سرانجام جانش را در حالی ستاند كه او خیرخواهی برای بندگان خدا را به پایان برده، و آنچه كه به او نازل شده را به مردمان ابلاغ داشته بود.

و ما نیز از خاندان پیامبریم و از اولیاء و جانشینان و وارثان او به شمار می رویم، و در دارا بودن مقام و منزلت وی از همه مردم سزاوارتریم، ولی گروهی در تصاحب آن بر ما پیشی گرفتند و ما را از حق خویش محروم كردند. ما نیز تن به رضا دادیم زیرا تفرقه میان امت اسلام را دوست نداشتیم و خواهان آرامش و سعادت مردم بودیم. با آنكه می دانستیم ما به خلافت و جانشینی پیامبر از كسانی كه آن را غصب كرده اند سزاوارتریم.

به هر حال، اینك نماینده ای با این نامه به سوی شما فرستادم، من شما را به پیروی از كتاب خدا و راه و روش پیامبر فرا می خوانم، زیرا هم اكنون سنت پیامبر از میان رفته و بدعتها و احكام ناروا زنده شده است، پس اگر گوش به این پیام من فرا دهید و آن را بپذیرید، من شما را به راه سعادت راهبری خواهم كرد. و درود و رحمت و بركات خدا بر شما باد. [1] .

امام این نامه را به وسیله یكی از دوستانش به بصره فرستاد و او پس از انجام


مأموریت خویش توسط عوامل ابن زیاد دستگیر و به دار آویخته شد.


[1] طبري مي نويسد: حسين (ع) اين نامه را به دستيار خويش سليمان داد تا چند نسخه از آن را براي اين چند تن بنويسد: مالك بن مسمع بكري، احنف بن قيس، منذر بن جارود، مسعود بن عمرو، قيس بن هيثم، عمرو بن عبيدالله بن معمر، و يك نسخه را هم به عنوان همه سران و بزرگان بصره فرستد. طبري، ج 5، ص 357.